Dolfijntherapie voor Zelda

Dag 2: Zwemmen en aanval...

Vannacht werden de kinderen om 01:30 uur lokale tijd wakker en had Arvid “honger”, dus eruit en aan de tafel een boterhammetje gegeten en wat water gedronken. Daarna weer slapen, waarbij papa naast Zelda ging liggen, echter was mama beter om nog wat van de structuur van thuis te behouden… dit liet zij dan ook goed merken door erg verdrietig te worden. Zelda dus op papa zijn plek en papa in het bed van Zelda. Om 6:00 uur werd papa wakker van geluiden van Zelda haar rolstoel en ben ik er ook uit gegaan. Oom Eddy en tante Susanne waren ook al wakker; een Appie gestuurd en een half uur later gezamenlijk ontbijt.

 

Het woord zwemmen was gevallen en dat wilde Zelda meteen….dus niet eerst haar thee en brood…maar meteen. Heeft dus even geduurd voor alles uiteindelijk op was en ze ook daad werkelijk het zwembad in kon. Samen met papa en Arvid. Dat was genieten. Dat gaf mij de gelegenheid om alle spullen uit de koffers een plekje te geven, want daar hadden we bij aankomst  gisteravond niet echt veel puf meer voor gehad. Helaas voor Zelda duurde de pret niet al te lang. Rond 08.30uur klopt papa op de deur met Zelda in zijn armen. Zware epileptische aanval, al twee keer noodmedicatie gegeven maar er nog niet uit. Snel handdoeken op de bank en natte Zelda erop gelegd, handdoek over haar heen. Gelukkig kwam ze toen wel eruit en viel bijna direct in slaap. Ze is even wakker geworden toen papa terug kwam van boodschappen doen rond 11.30uur. Maar ze had stevige hoofdpijn en ze is toen samen met mama in het grote bed gaan liggen en in slaap gevallen. Op het moment van tikken van dit blog (13:40uur) ligt ze nog diep in slaap. De rest is naar het strand gegaan.

 IMG_4334

Toch wel heel fijn dat er backup mee is. Oom Eddie is dus vanmorgen samen met Papa boodschappen wezen doen. Ik bij Zelda en Tante Susan heeft zich over Arvid ontfermd, zodat Zelda in alle rust kan herstellen / bijkomen.

 

update vandaag...Zelda wakker....maar nog steeds stevige hoofdpijn en in en in verdrietig. Ze wil naar huis in haar eigen bedje...

Dag 1: Vliegen...

 

 

Een lange dag voor de boeg. 6.15 uur opstaan, aankleden, ontbijten, laatste spullen in koffers, afwasje, tanden poetsen, plasjes doen…..je kent dat wel. Planning was 8 uur rijden, maar dat werd drie kwartier later. Max 9.30uur op Schiphol zijn en dat hebben we gelukkig wel gehaald. Wel wat gedoe met inchecken met betrekking tot de rolstoel van Zelda. Maar uiteindelijk mocht deze mee naar gate 8, om vandaar met Zelda als eerste het vliegtuig in en de rolstoel naar het ruim. Toch wel een gesjouw. 3x koffers, 3x handbagage, gitaarkoffer, weekendtas vol luiers (medische bagage), rollator, en natuurlijk de rolstoel met Zelda en een mannetje dat wat zijn ogen zien ook achterna loopt.

Richting gate vond Zelda de spanning allemaal een beetje te veel. Ze wilde wel, ze wilde niet, ze wilde naar huis, ze wilde terug, maar vooral ze wilde niet naar gate 8 en als ze dan wel wilde dan als eerste. Dus vele male blokkeerde ze met haar handen de wielen, waardoor de rolstoel wel langzaam vooruit gleed, maar zonder dat de wielen draaiden, of ze zette hem plots aan 1 kant op de rem. Die remmen er uiteindelijk uitgetrokken. Veel stress dus bij ons meisje.

Maar eenmaal in het vliegtuig en ze was weer vrolijk. En wat heeft ze het goed gedaan. Ik heb mij voor niets zoveel zorgen gemaakt. Een dikke knoop in mijn buik vanmorgen….

 

Met zit-verhoger en  het CaresHarnas zat ze goed in het vliegtuig stoel. Met stijgen heeft ze lekker veel dropjes gegeten, en hebben we haar niet over de oortjes gehoord. Ze heeft zich redelijk vermaakt met de portable DVD speler en Laptop. En natuurlijk het toilet aan boord. Denk dat TUI nu zonder WC papier zit. Maar de hele vlucht geen druppel in haar broek/luier. Goed gegeten en gedronken, af en toe met papa door het gangpad. Toch nog een poging gedaan te slapen. Stress kwam weer terug bij de landing. Want eenmaal vliegtuig stil, wilde ze als eerste het vliegtuig uit. Dat ging dus niet. We moesten als laatste, want haar rolstoel moest eerst weer naar de gate. Een niet zo leuke Zelda bij de Immigration, maar eenmaal in de taxi naar het hotel werd ze rustig en zag je haar vechten tegen de slaap, maar je wat wil je Nederlandse tijd was het middernacht. Enorm vochtig en warm. Eenmaal in hotel, de kinderen naar bed, Arvid was zo vertrokken, Zelda heb behoorlijk wat meer moeite met de nieuwe omgeving. Mama is naast haar gaan liggen tot ze uiteindelijk sliep om half 2 ’s nachts Nederlandse tijd. Het was een lange dag, maar wat zijn we trots op hoe Zelda en Arvid de reis hebben volbracht.

 

De reis gaat beginnen....

Het is bijna zover, de reis naar Curacao gaat beginnen. Dat betekend vliegen....

Spannend allemaal, hoe zal het gaan? We houden jullie via dit blog op de hoogte.

Koffers zijn gepakt, alles geregeld....dat hopen we dan althans.

20160720_142006_resized